Partijen hebben bij echtscheidingsconvenant van 20 juni 2011 een overeenkomst over het levensonderhoud gesloten dat na de ontbinding van het huwelijk de een tegenover de ander niet gehouden is tot betaling van alimentatie. De vrouw verzoekt wijziging van de alimentatie, primair op de grond dat de overeenkomst is aangegaan met grove miskenning van de wettelijke maatstaven. De man verweert zich dat partijen bewust zijn afgeweken van de wettelijke maatstaven. Partijen hebben voorafgaande aan de scheiding één afspraak gehad met een mediator die slechts ter sprake heeft gebracht dat de vrouw recht heeft op partneralimentatie gedurende twaalf jaren. Het inkomen van de man uit onderneming is niet aan de orde geweest. Het hof oordeelt dat op de mediator de verplichting rust zodanige informatie te verschaffen dat partijen inzicht hebben in hun rechten en verplichtingen. De advocaat in de echtscheidingsprocedure heeft partijen hierover evenmin voorgelicht. Deze had zich ervan moeten vergewissen of partijen zich bewust waren van hun rechten en verplichtingen, zodat zij niet zonder kennis van zaken daarvan afstand zouden doen. Nu dat niet is gebeurd, zijn partijen niet bewust afgeweken van de wettelijke maatstaven. Gelet op het inkomen van de man ten tijde van het sluiten van het convenant en de hoogte van het nettogezinsinkomen ten tijde van de samenleving is het hof van oordeel dat het convenant met grove miskenning van de maatstaven tot stand is gekomen.

Het hof heeft artikel 23 Rv geschonden door niet te oordelen op het verzoek van de vrouw tot terugbetaling van de te veel betaalde kinderalimentatie. Tevens heeft het hof niet de regels toegepast die volgens vaste rechtspraak gelden met betrekking tot de ingangsdatum van een (gewijzigde) onderhoudsverplichting.

Het hof vergeet twee schulden te betrekken in de verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap, verrekend ten onrechte door de man na de peildatum betaalde premiebetalingen en vergeet een bedrag aan rente te betrekken bij de vaststelling van het door de man aan de vrouw uit hoofde van verdeling en verrekening te betalen bedrag. De Hoge Raad doet de zaak zelf af.

Paradiso & Campanelli

Bij draagmoederschap staat belang kind voorop. Commercieel draagmoederschap. Geen genetische ouders. Strijd met openbare orde. Weigering Italië tot erkenning van ouderschap dat volgens Russisch recht geldig is. Maatregel van uithuisplaatsing en gezagsbeëindiging levert strijd met artikel 8 EVRM. Belang kind bij familie- en gezinsleven en bij identiteit.

Een niet-gecertificeerde instelling verzoekt na 1 januari 2015 om machtiging tot plaatsing in een verblijf(netwerk)pleeggezin.

Bijstandsverhaal. B en W hebben voor de uitoefening van de bevoegdheid tot bijstandsverhaal beleidsregels vastgesteld. Een van die regels luidt dat van verhaal bijstand wordt afgezien als causaliteit ontbreekt, dat wil zeggen dat de bijstandsbehoeftigheid een gevolg moet zijn van de echtscheiding. Het hof overweegt dat reeds de maatstaven waarnaar alimentatie wordt berekend meebrengen dat nagegaan wordt wat de huwelijksgerelateerde behoefte is, in hoeverre zelf in die behoefte kan worden voorzien, dan wel in hoeverre van het niet daarin kunnen voorzien een verwijt kan worden gemaakt. Daarnaast brengt het causaliteitsvereiste mee dat moet blijken of de bijstandsgerechtigde over onvoldoende kwalificaties beschikt om in redelijkheid eigen inkomsten te verwerven en daarom een beroep op bijstand moet doen. Het hof oordeelt dat B en W onvoldoende hebben gemotiveerd dat causaliteit als hiervoor bedoeld aanwezig is.

Een niet-gecertificeerde instelling verzoekt na 1 januari 2015 opheffing van de ondertoezichtstelling.

Het hof vergeet op bepaalde verzoeken ter zake de vermogensrechtelijke afwikkeling van het huwelijk te beslissen. Wettelijke rente over de voldoening van een geldsom in het kader van verdeling van een gemeenschap is slechts verschuldigd vanaf het moment dat de verdeling definitief is vastgesteld.

De vrouw woonde na het uiteengaan van partijen in de echtelijke woning met de kinderen. Zij is daaruit in 2013 vertrokken om te gaan samenwonen met haar nieuwe partner. De man is in het huis gaan wonen. Thans worden de woonlasten bij helfte door de man en de vrouw gedragen. De vrouw vraagt om de man haar een vergoeding voor het gebruik van de gezamenlijke woning te laten betalen. Deze wordt gebaseerd op artikel 3:169 BW. Het hof wijst het verzoek af, omdat de vrouw in de periode vanaf het uiteengaan van partijen op 1 april 2010 tot aan 22 april 2013, toen zij in de woning woonde, ook geen gebruiksvergoeding aan de man heeft betaald en toen bovendien de kosten van de woning niet bij helfte, maar naar rato van inkomen werden gedeeld. De vrouw betaalde minder. De man heeft een evenzo lange periode als de vrouw recht op gebruik van de woning zonder daarvoor een vergoeding te hoeven betalen.

De man heeft naar het oordeel van het hof zowel in eerste aanleg als in hoger beroep onvoldoende inzicht gegeven in zijn financiële situatie vanaf september 2013. De stellingen van de man zijn bij gebreke van het overleggen van de belastingaangifte en belastingaanslag 2013 niet te verifiëren. Het hof is daarom niet in staat het inkomen van de man en daarmee zijn draagkracht vast te stellen. Voorts is het hof met de rechtbank van oordeel dat van de man mag worden verwacht dat hij een belastbaar inkomen van € 38.534 kan genereren, gelet op hetgeen hij in 2009 en 2010 als winstaandeel in een vof had. Van inspanningen om zijn verdiencapaciteit te benutten, is het hof niet gebleken. Niet vast is komen te staan dat de man een lager inkomen heeft dan het door de rechtbank in aanmerking genomen inkomen noch dat hij niet de verdiencapaciteit heeft om dit inkomen te genereren. Het hof bekrachtigt de beslissing van de rechtbank.