Bewind en mentorschap. Horen van de rechthebbende door de voorzitter van het hof buiten aanwezigheid van appellante en andere belanghebbenden. Strijd met artikel 6 EVRM? De voorzitter van het hof heeft als raadsheer-commissaris de rechthebbende gehoord. Voorafgaande aan het verhoor is aan de advocaten in deze zaak telefonisch medegedeeld dat dit zou gaan gebeuren en wanneer. Van het verhoor is proces-verbaal opgemaakt. Dat is aan de betrokken advocaten toegezonden met gelegenheid tot reactie gedurende vier weken. Onder deze omstandigheden kan niet worden gezegd dat bij het horen van rechthebbende artikel 6 EVRM, in het bijzonder het vereiste van hoor en wederhoor is geschonden. Partijen behoefden in de gegeven omstandigheden niet in de gelegenheid worden gesteld bij het verhoor aanwezig te zijn. De omstandigheid dat niet bij afzonderlijke beschikking is bepaald dat het verhoor van de rechthebbende door de voorzitter van het hof als raadsheer-commissaris diende plaats te vinden, kan er ook niet toe leiden dat het proces-verbaal van het verhoor buiten beschouwing moet blijven. Voorts is op geen enkele wijze gebleken dat de rechthebbende door de instelling is beïnvloed. Het verhoor heeft buiten aanwezigheid van enig persoon in dienst van de instelling plaatsgevonden.

Terugbetaling kinderalimentatie. Het hof weegt de belangen van de vrouw om niet te hoeven terug te betalen hetgeen is opgegaan aan het levensonderhoud van het kind en de belangen van de man om wel terugbetaling te ontvangen, gelet op zijn beperkte inkomen, af en acht het redelijk dat het in de periode tussen 1 december 2013 en 10 februari 2014 te veel betaalde door de vrouw wordt terugbetaald.De rechtbank heeft op 12 november 2014 beslist dat de man met ingang van 10 februari 2014 aan de vrouw als kinderalimentatie € 25 per maand dient te voldoen. Voorts heeft de rechtbank bepaald dat het tot op de datum van haar beschikking te veel betaalde niet behoeft te worden terugbetaald. In hoger beroep wijzigt het hof de ingangsdatum van de gewijzigde bijdrage in 1 december 2013, omdat de man vanaf 2 december 2013 een werkloosheidsuitkering ontving en de vrouw op 13 december 2013 is hertrouwd. Haar echtgenoot had in 2013 een inkomen van € 37.515. De vrouw zelf had in dat jaar een inkomen van € 25.602. Het hof acht het redelijk om, uitgaande van de maatstaf van de Hoge Raad voor terugbetaling en de belangen van beide partijen wegend, te bepalen dat de vrouw moet terugbetalen hetgeen zijn in de periode van 1 december 2013 tot 10 februari 2014 te veel aan kinderalimentatie heeft ontvangen.

Partneralimentatie. Afnemende behoefte naarmate partijen langer uit elkaar zijn. Het hof rekent de vrouw aan dat zij geen aantoonbare inspanningen heeft geleverd om in eigen levensonderhoud te voorzien, terwijl zij sinds de echtscheiding in 2006 evenmin inzicht heeft gegeven in de pogingen die zij vanaf 2007 heeft ondernomen om de echtscheiding te verwerken en om haar re-integratieproces in gang te zetten. Zij heeft evenmin inzichtelijk gemaakt op welke wijze zij heeft getracht haar uitgavenpatroon aan te passen uitgaande van de gedachte dat de huwelijksgerelateerde behoefte verbleekt naarmate de tijd verstrijkt na de scheiding. Naar maatschappelijke normen mag van de vrouw gevergd worden dat zij verantwoordelijkheid neemt om – naarmate de jaren na de echtscheiding verstrijken – te trachten in haar eigen levensonderhoud te gaan voorzien. De tendens van de afgelopen jaren is naar de opvatting van het hof dat algemeen wordt aangenomen dat van een onderhoudsgerechtigde kan en mag worden verwacht dat deze na een scheiding zo veel mogelijk zelf in zijn levensonderhoud voorziet. De opstelling van de vrouw acht het hof niet passend. Het hof stelt een staffel vast door middel van een lineaire afbouw tot aan het einde van de twaalfjaarstermijn per 27 december 2017. De verdiencapaciteit van de vrouw wordt gelijkgesteld met het minimumloon. Het hof oordeelt dat de te veel betaalde partneralimentatie niet hoeft te worden terugbetaald, nu deze een consumptief karakter heeft en is verbruikt.

Ouderbijdrage jeugdhulp wordt nader bezien.

Wet tegengaan huwelijksdwang door Eerste Kamer aanvaard; inwerkingtredingsdatum staat nog niet vast.

Hoge Raad: bij de vaststelling van de door de ouders verschuldigde kinderalimentatie dienen het kindgebonden budget (KGB) en de daarvan deel uitmakende alleenstaande-ouderkop niet in aanmerking te worden genomen bij de bepaling van de behoefte van het kind, maar bij de berekening van de draagkracht van de ouder die het KGB ontvangt. Er dient daarbij geen onderscheid te worden gemaakt tussen de alleenstaande-ouderkop en het overige deel van het KGB.

Gerechtelijke vaststelling van het vaderschap. De man is de biologische vader van het kind, maar stelt dat het kind via kunstmatige donorinseminatie is verwekt, waartoe hij geen toestemming heeft gegeven. De hand- en dagtekening op de laatste bladzijde van de donorovereenkomst zijn niet van hem afkomstig, maar van de vrouw. De man is toegelaten daarvan het bewijs te leveren. Dat kan slechts door schriftonderzoek. De vrouw heeft geweigerd daaraan mee te werken. De rechtbank wijst het verzoek tot vaststelling van het vaderschap af, alsmede het verzoek om kinderalimentatie. De rechtbank overweegt dat vaststaat dat de vrouw niet wil meewerken aan een onderzoek door een deskundige om vast te stellen of zij de donorovereenkomst op de laatste bladzijde heeft ge(dag)tekend. De rechtbank is van oordeel dat de gevolgen van die weigering voor haar rekening dienen te komen. Het moet ervoor gehouden worden dat de vrouw heeft ge(dag)tekend. De man is geslaagd in het tegenbewijs tegen het rechtsvermoeden dat hij als verwekker moet worden beschouwd. Het verzoek tot vaststelling van het vaderschap wordt afgewezen, evenals het verzoek om kinderalimentatie. De kosten van het eerdere DNA-onderzoek moeten door partijen worden gedeeld.

Verweerschrift in appèl te omvangrijk, want 711 bladzijden, waarvan 79 grieven in incidenteel appèl en 25 verzoeken. De bijbehorende producties omvatten duizenden pagina’s. Het hof oordeelt dat dit geschrift niet aan de eisen van de goede procesorde voldoet en laat het buiten beschouwing, maar biedt verweerder alsnog gedurende zes weken de gelegenheid zijn processtuk en de benodigde bijlagen opnieuw in te richten, zodat het alsnog aan de gestelde eisen voldoet. Het gaat om partneralimentatie. De bewindvoerder van de vrouw is in hoger beroep gekomen. In verweer en incidenteel appèl wordt een zeer omvangrijk verweerschrift ingediend. Appellant stelt dat er zoveel tekst en feitjes aan de orde zijn dat hij na vijf bladzijden de weg al kwijt is, terwijl het gaat om een concreet probleem, de behoefte van de vrouw en de draagkracht van de man. Dit ‘gedrocht’ voldoet niet aan de daaraan te stellen eisen en is in strijd met de goede procesorde. Het hof oordeelt dat in een informele, flexibele procesgang als de verzoekschriftprocedure is over een door de man aan de vrouw te betalen bijdrage, een processtuk in het algemeen, doch zeker in relatie tot de onderhavige aard van procedure in voldoende mate inzichtelijk, helder, eenduidig en concludent dient te zijn zowel voor de wederpartij als de rechter. De geschilpunten en motivering moeten daaruit helder naar voren komen. Daaraan voldoet het verweerschrift niet. Het wordt daarom buiten beschouwing gelaten. Het hof biedt verweerder een nieuwe termijn van zes weken om alsnog met een ordentelijk processtuk te komen.

Vaders en moeders voeden jonge kinderen anders op.

Uithuisplaatsing. Het hof had graag gezien dat was onderzocht of de praktische problemen van uithuisplaatsing in een netwerkpleegezin (de broer van de vader en zijn echtgenote), namelijk een beperkte woonruimte, konden worden opgelost. Weliswaar behoort het tot het beleid van de gecertificeerde instelling (GI) om de plaats van uithuisplaatsing te bepalen, maar in het licht van het door artikel 30 IVRK gewaarborgde belang van de kinderen om hun eigen, in dit geval Turkse, cultuur te beleven, was zo’n nader onderzoek aangewezen. Gebleken was dat de broer van de vader en zijn echtgenote over voldoende pedagogische vaardigheden beschikken om de beide kinderen, gelet op hun kindeigen problematiek, in hun gezinssituatie op te voeden en te verzorgen. Slechts de woonruimte was niet toereikend om de kinderen bij hen te plaatsen. Het hof vindt in die zin de beschikking waarvan beroep onvoldoende gemotiveerd. De termijn van de machtiging tot uithuisplaatsing is reeds verstreken en aan de wettelijke vereisten tot uithuisplaatsing was voldaan. Daarom kan het hof niet anders dan de beschikking toch bekrachtigen.